Gewichten en maten

Beschrijving van het dier

De Grote wespenboktor (Plagionotus arcuatus) is een opvallende verschijning binnen de keverwereld, vooral bekend om zijn opmerkelijke gelijkenis met wespen, een mimicry die als verdedigingsmechanisme dient tegen predatoren. Deze soort behoort tot de familie van de boktorren (Cerambycidae), een groep die wereldwijd duizenden soorten omvat, waarvan vele zich specialiseren in het leven in en van hout.

Volwassen exemplaren van de Grote wespenboktor kunnen een lengte bereiken van 12 tot 22 millimeter. Ze hebben een langwerpig lichaam dat voornamelijk zwart is met opvallende gele dwarsbanden, wat bijdraagt aan hun wespenachtige uiterlijk. De antennes zijn opvallend lang, vaak langer dan het lichaam zelf, en worden gebruikt voor het detecteren van feromonen, wat essentieel is voor het vinden van partners.

De levenscyclus van de Grote wespenboktor begint wanneer een vrouwtje haar eitjes legt in spleten van dood of stervend hout, vooral van loofbomen zoals eiken, wilgen en populieren. Na het uitkomen voeden de larven zich met het hout, wat kan leiden tot uitgebreide tunnels in het houtwerk. Deze fase kan twee tot drie jaar duren, afhankelijk van de omstandigheden zoals het type hout en de temperatuur. De larven zijn crèmekleurig met een duidelijk zichtbare, donkere kop en kunnen tot 25 millimeter lang worden.

Na de larvale fase verpoppen de larven zich binnen het hout, waarna de volwassen kevers tevoorschijn komen. Deze volwassen fase vindt voornamelijk plaats in de late lente en zomer. De kevers zijn dan vooral actief op zonnige dagen en worden vaak aangetroffen op bloemen, waar ze nectar en pollen eten.

Hoewel de Grote wespenboktor geen bedreigde soort is, kan de afhankelijkheid van oud hout betekenen dat hun habitat onder druk staat door intensief bosbeheer en het opruimen van dood hout uit bossen. Behoud van hun natuurlijke habitat is dus van belang voor het voortbestaan van deze soort.

In Nederland komt de Grote wespenboktor verspreid voor, vooral in gebieden waar de voorkeurshabitats, zoals oude loofbossen en houtwallen, nog aanwezig zijn. Ondanks zijn opvallende uiterlijk en interessante levenswijze, is deze soort niet zo bekend bij het grote publiek, wat grotendeels komt doordat ze niet vaak in grote aantallen voorkomen en een verborgen levenswijze leiden.