Beschrijving van het dier

De Russells adder (Daboia russelli), ook bekend als de kettingslang in sommige regio's, is een van de meest beruchte gifslangen in Zuid-Azië. Dit dier, vernoemd naar Patrick Russell, een Schotse herpetoloog die de eerste uitgebreide studies naar Indiase slangen uitvoerde, is zowel gevreesd als bewonderd om zijn potentieel dodelijke beet, maar ook om zijn fascinerende biologie en gedrag.
Uiterlijk kenmerkt de Russells adder zich door een robuust en stevig lichaam, met een gemiddelde lengte van ongeveer 120 tot 150 centimeter, hoewel sommige exemplaren wel 180 centimeter kunnen bereiken. De huid van deze adder heeft een opvallend patroon van afwisselende ronde of ovale vlekken die over de rug lopen, begrensd door witte of gele randen, wat hem een kettingachtig uiterlijk geeft. Deze vlekken zijn meestal donkerbruin tot zwart op een geelbruine tot roodbruine achtergrond. De kop is duidelijk afgetekend van de nek en heeft een kenmerkende V- of X-vormige markering op de bovenkant.
De habitat van de Russells adder is divers; de soort komt voor in een breed scala van omgevingen, van droge open velden en landbouwgronden tot vochtige bossen. Ze geven de voorkeur aan gebieden met voldoende schuilplaatsen zoals rotsen, holen en onder struikgewas. Deze adder is voornamelijk in Zuid-Azië te vinden, met populaties in landen als India, Pakistan, Bangladesh, Sri Lanka en enkele oostelijke delen van Nepal.
Qua gedrag zijn Russells adders voornamelijk nachtactief, hoewel ze bij koeler weer ook overdag actief kunnen zijn. Ze voeden zich met een verscheidenheid aan prooien, waaronder knaagdieren, kleine vogels, hagedissen en soms andere slangen. De adder gebruikt zijn krachtige gif om de prooi snel te immobiliseren. Dit gif is hemotoxisch, wat betekent dat het de bloedstolling verstoort en schade toebrengt aan weefsels en organen, wat zonder tijdige behandeling fataal kan zijn voor mensen.
De voortplanting van de Russells adder is vivipaar, wat betekent dat de vrouwtjes levende jongen baren. De paring vindt meestal plaats in het droge seizoen, en na een draagtijd van ongeveer zes maanden kunnen vrouwtjes tot 20-40 jongen ter wereld brengen. Deze jongen zijn bij geboorte volledig ontwikkeld en onafhankelijk, klaar om te jagen en te overleven zonder enige zorg van de ouders.
Hoewel de Russells adder een gevaarlijke slang is vanwege zijn giftigheid en potentieel voor menselijke slachtoffers, speelt hij ook een cruciale rol in het ecosysteem door de populaties van knaagdieren en andere plagen in toom te houden. Desondanks leidt het verlies van leefgebied en de angst voor deze slang tot conflicten met mensen, wat soms resulteert in het doden van deze dieren. Behoudsinspanningen zijn essentieel om zowel de soort als de mensen die in nauwe nabijheid van hun leefgebieden wonen, te beschermen.