Ook bekend als

• Tasmánský čertík
• Tasmánský čert

Gewichten en maten

Biologische gegevens

Beschrijving van het dier

De Tasmaanse duivel, wetenschappelijk bekend als Sarcophilus harrisii, is een fascinerend en uniek dier dat alleen in het wild voorkomt op het Australische eiland Tasmanië. Dit vleesetende buideldier, dat deel uitmaakt van de familie der Dasyuridae, is het grootste roofzuchtige buideldier ter wereld sinds het uitsterven van de Tasmaanse tijger in 1936.
Het uiterlijk van de Tasmaanse duivel is opmerkelijk en onmiskenbaar. Het dier heeft een robuust, compact lichaam met een lengte die kan variëren van 50 tot 80 centimeter, exclusief de staart die tussen de 23 en 30 centimeter lang kan zijn. Het gewicht varieert meestal tussen de 6 en 8 kilogram, hoewel er exemplaren bekend zijn die meer dan 12 kilogram wegen. De vacht is overwegend zwart, met enkele witte markeringen op de borst en achterkant, hoewel de exacte patronen variëren per individu. De Tasmaanse duivel heeft een grote kop met een brede bek, die het mogelijk maakt om zijn krachtige kaken wijd open te sperren. Deze kaken zijn uitzonderlijk sterk en stellen het dier in staat om botten en vlees met gemak te vermalen.
Een van de meest opvallende gedragingen van de Tasmaanse duivel is zijn luidruchtige en agressieve aard, vooral wanneer hij eet of met soortgenoten concurreert. Het dier staat bekend om zijn scherpe, doordringende schreeuw, die bijdraagt aan de mythe dat het een boosaardig wezen is. Deze geluiden, samen met zijn felle temperament, hebben geleid tot de bijnaam "duivel". Echter, de Tasmaanse duivel is overwegend een nachtdier en leeft een teruggetrokken bestaan, waarbij hij voornamelijk solitair jaagt en eet.
Het dieet van de Tasmaanse duivel is carnivoor, met een voorkeur voor kleine tot middelgrote prooien zoals vogels, vissen, insecten, en zelfs kadavers. Ze spelen een belangrijke rol in het ecosysteem als aaseters, waardoor ze helpen bij het opruimen van dode dieren uit hun habitat.
De voortplanting van de Tasmaanse duivel is ook interessant. Na een draagtijd van ongeveer 21 dagen, worden tot 50 piepkleine jongen geboren, die joeys worden genoemd. Vanwege de beperkte beschikbaarheid van tepels in de buidel van de moeder (meestal zijn er maar vier), overleven slechts de sterkste jongen.
Helaas staat de Tasmaanse duivel momenteel te boek als een bedreigde diersoort, voornamelijk door een besmettelijke vorm van gezichtstumoren, bekend als Devil Facial Tumour Disease (DFTD), die sinds de jaren '90 een aanzienlijke daling van de populatie heeft veroorzaakt. Bovendien hebben verlies van habitat, auto-ongelukken, en historische vervolging door mensen bijgedragen aan hun kwetsbare status.
Er worden diverse conservatieprogramma's uitgevoerd om de Tasmaanse duivel te beschermen en te behouden voor toekomstige generaties. Deze inspanningen omvatten onderzoek naar DFTD, fokprogramma's in gevangenschap, en het creëren van bewustzijn over het belang van deze unieke soort voor het Australische ecosysteem.